De twee partijen maakte een alliantie met de Zuid Afrikaanse vakbonden en zo leek de droom van een democratisch socialistisch Zuid Afrika waar te worden. Bij de eerste verkiezingen won de alliantie een flinke meerderheid, de democratische socialistische droom kon uitgevoerd worden. Maar zover kwam het niet, Zuid Afrika werd nooit een socialistische staat. Wat ging er mis?
Na de eerste vrije verkiezingen van 1994
kwam het ANC aan de macht. De partij beloofde gelijkheid en solidariteit.
Nelson Mandela werd de eerste president van een niet racistisch Zuid Afrika.
Maar in plaatst van democratisch socialisme in te voeren, begon het ANC juist
een sociaal democratische koers te varen. De Zuid Afrikaanse Communistische
Partij ( SACP ) deed nauwelijks iets om het ANC op haar reformistische politiek
te bekritiseren. Mandela gebruikte juist de communisten, ondanks dat sommige
westerse conservatieven dachten dat Mandela een communist was.
Het ANC liet haar revolutionaire
karakter na 1994 als een steen vallen. De val van de Sovjet Unie en het
anticommunistische ideologische offensief, zal wel de rede zijn geweest voor
hun reformistische politiek. In 1999 trad Mandela terug en werd Thabo Mbeki de
nieuwe Zuid Afrikaanse president. Mbeki behoorde tot de rechtse vleugel van het
ANC en onder zijn leiding begon het ANC het sociaal kapitalisme om te toveren
tot het neoliberale kapitalisme. De westerse wereld was daar zeer blij mee.
Grote bedrijven hoefde dus niet bang te zijn voor het “linkse” ANC. De Zuid
Afrikaanse Communistische Partij bleef het ANC steunen en deed helemaal niets
om de kapitalistische koers van het land te bestrijden. De partij is een
spreekbuis voor de regering geworden en doet nauwelijks iets dat tegen het ANC
beleid is.
De sociale ongelijkheid is gebleven.
Blanke Zuid Afrikanen zijn meer welvarend en hebben hogere salarissen. Veel zwarte
Zuid Afrikanen, die een meerderheid van de bevolking vertegenwoordigen, zijn
arm en leven in krottenwijken ondanks 16 jaar ANC.
Ondanks de neoliberale koers bleven
de zwarte arbeiders trouw aan het ANC. Mbeki werd voor een tweede termijn
gekozen in 2004. Ondertussen groeide de misdaad en de corruptie, want de ANC
leiders deden bitter weinig om de groeide criminaliteit tegen te gaan. Veel
blanke Zuid Afrikanen verlieten het land. Ze zien niets meer in het ANC dat in
hun ogen van Zuid Afrika een criminele natie gemaakt heeft. Racistische
partijen spelen in op hun woede en creëren zo een beeld dat zegt dat, daar waar
zwarten aan de macht komen; criminaliteit en armoede zullen heersen.
De elite van Zuid Afrika zijn niet
alleen de blanken. Ook zwarten hebben elitaire posities gekregen. Meestal zijn
dat de oude garde van het ANC, die tussen 1945 en 1990 juist zo revolutionair
waren. Hoe kwam het dat het ANC haar linkse idealen zo verraden heeft? Het
antwoord: Reformisme. Het ANC dacht na haar overwinning dat ze beter een
sociaal kapitalistisch systeem konden invoeren. Na de val van de Sovjet Unie in
1991, was het kapitalisme namelijk met een groot anticommunistisch offensief
begonnen. Veel linkse partijen verloren na de val van de Sovjet Unie het
vertrouwen in het socialisme.
Mbeki maakte er een bende val. Zuid
Afrika kreeg onder zijn leiding een golf van criminaliteit over zich heen.
Intolerantie ontstond ook, maar dit keer waren het de zwarten die intolerant
waren tegen andere zwarten. In buurland Zimbabwe zorgde de autoritaire Robert
Mugabe voor een humanitaire catastrofe. Mugabe onteigende de laatste blanke
boerderijen en gaf hun grond aan de partij elite van zijn Zimbabwaanse Afrikaanse Nationale Unie partij. Die elite had geen enkel verstand van agrarische
landbouw. De graanschuur van Afrika verviel in armoede. Hongersnood ontstond en
veel Zimbabwanen vluchtte naar Zuid Afrika.
Daar werden ze echter niet met open
arme ontvangen. Veel arme Zuid Afrikanen denken dat de Zimbabwanen hun banen
inpikken en daarom gedragen veel arme zwarte burgers zich heel intolerant tegen
de immigranten uit Zimbabwe. Vaak vallen kansarme jongeren de buitenlanders
aan. Als wilde beesten slaan en schoppen ze er op los. De jeugd van Zuid Afrika
reageert haar woede af op de buitenlanders, maar hun ware vijand is het
kapitalistische ANC dat juist verantwoordelijk is voor de ellende in het land.
De communistische partij blijft anno
2010 nog altijd een hulpje in de alliantie van het ANC. Ook de Zuid Afrikaanse
Vakbonden zijn helemaal afhankelijk van het ANC en gedragen zich als
spreekbuizen voor het regime. Internationaal gezien is er weinig kritiek op de Zuid
Afrikaanse Communistische Partij. Haar reformistische stalinistische
bondgenoten, geven de partij bijna nooit kritiek. Zo zie je maar weer, de
stalinisten zijn na 1991 helemaal afgedankt als politieke grootmacht.
Ondertussen leeft 25 procent van het
land van minder dan 1 dollar per dag. Die mensen leven in krottenwijken en zien
niets terug van de welvaart die het land produceert. In 2011 zullen de
wereldkampioenschappen voetbal in Zuid Afrika gehouden worden. Veel geld
verwachten de groot kapitalisten te verdienen. Maar de gewone Zuid Afrikaan zal
van dat geld weinig zien. De rijke blanke / zwarte elite zal dat geld voor luxe
villa’s en mooie spulletjes gebruiken. Eigenaren van hotels zullen goede
winsten draaien in de schaduw van de enorme armoede.
Het Afrikaans Nationaal Congres en de
Zuid Afrikaanse Communistische Partij zijn het ultieme bewijs van verraad aan
de linkse socialistische ideologie. Samen met andere klassenverraders binnen de
sociaal democratie is het ANC een voorhoede van het linkse verraad aan het
socialisme geworden. Dat de SACP zich niet meer revolutionair opstelt is
begrijpelijk, de stalinistische ideologie is zo anticommunistisch als maar wat.
Maar dat het ANC haar socialistische idealen in de wind geworpen heeft is meer
dan reformisme, het is verraad aan al die arme zwarte arbeiders van Zuid
Afrika.
Maar de alternatieven zijn er niet
beter op. Het Congres van het Volk, ( Een afsplitsing van het ANC ) propagandeert
ook de sociaal democratie, die willen het kapitalisme ook niet afschaven. De
liberale; Democratische Alliantie, wil juist het klassieke kapitalisme, meer
markt, minder sociale wetten en weinig overheidsregels. Veel blanken in Zuid
Afrika zien wel wat in de Democratische Alliantie, vooral omdat de partij het
zwakke criminaliteitsbeleid van het ANC streng bekritiseert.
Het is nu bijna 20 jaar gelden sinds
de vrijlating van Nelson Mandela. Zijn droom is werkelijkheid geworden, maar
vermoedelijk is Mandela blind voor de huidige stand van zaken. Hij is de ster
van het ANC en blijft een populair icoon, maar echt kritisch over het ANC en
haar kapitalistische politiek is Mandela niet, of hij laat het niet merken.
In 2008 kwam een nieuwe president aan
de macht. Jacob Zuma won de verkiezingen met een populistische campagne. Hij
beloofd meer sociale gelijkheid en hij zet het volk centraal in zijn thema’s.
Zuma is echter ook controversieel, hij wordt beschuldigd van corruptie en vocht
in verschillende rechtszaken tegen die beschuldigingen. In 2005 werd hij
beschuldig van verkrachting, hij zou een 31 jarige vrouw verkracht hebben. Maar
de rechtbank sprak hem daarvan vrij.
Jacob Zuma schijnt het economische
beleid van Mbeki te willen voortzetten. Zo zien je maar weer dat de elite van
het ANC haar elitaire posities niet wil opgeven. De armoede en de criminaliteit
zijn een groot probleem en sommige blanken willen al terug naar de tijd van de
apartheid. De enigste oplossing voor al die ellende in Zuid Afrika is een
democratisch socialistisch systeem, gebaseerd op arbeiderszelfbestuur en een
democratische planeconomie!
Het ANC voert sinds 1994
een neoliberaal beleid!
